Tabu i zdrada stanu*
- Paweł Konzal
- 3 lut 2024
- 3 minut(y) czytania
W wielu krajach UE, w tym w Polsce, pojawiają się głosy o „konieczności dyskusji o członkostwie w Unii”, o „balansie kosztów i zysków” (z naciskiem na te pierwsze) itp. Apologeci polexitu mówią, iż „nie może być tematów tabu” oraz że „jeśli zwolennicy UE czują się pewni swoich racji, to nie powinni bać się debaty”. Z pozoru słusznie brzmiące kolokwializmy o potrzebie otwartości na dyskusję, maskuję antydemokratyczną i antypolską rewolucję.
Jak mawiają Amerykanie: nie da się siedzieć na dwóch toaletach w tym samym czasie. Każda debata, wieloletni spór itp. pociągają za sobą koszt alternatywny. Jeśli dyskutujemy o A, to nie będziemy mieli czasu i energii na dyskutowanie o B. Wszystkie zasoby są – ze swej natury – skończone. Czas jest jednak jedynym zasobem, który nie podlega naszej kontroli. Możemy wybrać jak go spędzimy, ale nie możemy go zatrzymać, dokupić lub doprodukować.
Pierwsze pytanie dotyczy więc wartości i celowości dyskutowania o członkostwie w UE. Czy jest to najważniejszy temat o największym potencjale rozwojowym dla Polski? Czy 5 lub 10 lat poświęconych na wewnętrzny spór o UE jest ważniejsze niż wykorzystanie tego czasu na dyskusje, myślenie i pracę na rzecz polepszenia życia Polek i Polaków? Koszt alternatywny, czyli koszt utraconych możliwości, jest czymś, o czym entuzjaści tej debaty nie chcą wspominać.
Wielka Brytania straciła dekadę na debaty o członkostwie, a następnie o formie wyjścia z UE i kształcie relacji z UE po brexicie. Jesteśmy świadkami jedynie końca początku tego procesu dla Zjednoczonego Królestwa. Czy warto tak tracić ponad dekadę i czy Polska może sobie na to pozwolić?
Równie dobrze można by zaproponować debatę o zwrocie Niemcom Ziem Odzyskanych i wstąpieniu wschodniej Polski do Wspólnoty Niepodległych Państw. Temat, który można określić jako „z czapy” i ewidentnie sprzeczny z interesem i racją stanu Polski. Ale skoro nie ma tematów tabu i przeciwnicy zwrotu Ziem Odzyskanych czują się pewnie, to czemuż by nie dyskutować? I tak zamiast myśleć o poprawie służby zdrowia i szkolnictwa, o umocnieniu Polski i UE, by lepiej stawiać czoła rosyjskiemu rewizjonizmowi, moglibyśmy stracić dekadę, spalając się w jałowych sporach.
Podobne tematy-wrzutki można mnożyć. O ile absurdalność debaty o członkostwie w WNP jest ewidentna dla każdej Polki i Polaka, o tyle – również w wyniku wieloletniej działalności rosyjskich trolli w polskiej przestrzeni publicznej – dyskusja o członkostwie w UE niektórym jawić się może jako bardziej racjonalna. Jedna i druga dyskusja są jednak różnymi odcieniami tego samego szaleństwa powrotu do stanu sprzed demokratycznych przemian po 1989 r. Rozważania o wyjściu z UE są przecież de facto dyskusją o powrocie do bycia na wschód od Unii Europejskiej, a więc na wschód od Europy. Nikt dobrze życzący Polsce nie wspierałby takiego tracenia czasu i zasobów.
Nie jest również prawdą, że nie ma i nie powinno być tematów tabu. Dekada debat o przyłączeniu Ziem Odzyskanych do Niemiec zbudowałaby wrażenie, przynajmniej u części społeczeństwa, które dorastałoby w atmosferze tej debaty, że zwrot ziem jest jedną z normalnych, akceptowalnych opcji leżących przed Polską. Otóż nie. Istnieją wybory, które są tak niezgodne z Polską racją stanu, że włączanie ich do głównego dyskursu politycznego i społecznego jest zdradą stanu. Rozwiązania, których końcowym efektem jest nieuchronnie utrata niepodległości przez państwo polskie, nie powinny być wprowadzane do imaginarium kierunków i tendencji szanowanych i potencjalnie wybieralnych.
Dziwi brak oporu wobec obalania tabu w środowiskach konserwatywnych, gdzie zrozumienie dla jego roli – m.in. ochrony tego, co najcenniejsze w zastanych wartościach – powinno być oczywiste. Rewolucyjne zachowania – takie jak wprowadzanie tematu polexitu do debaty publicznej – powinny być w tych środowiskach traktowane jak szerzenie wirusa zagrażającego polskiej suwerenności. Czynność wymagająca ochrony przed wirusem i leczenia, a nie debaty.
*Artykuł opublikowany w Plus Minus z 3-4 lutego 2024r.
